Vorige week mocht ik een jaar ouder worden. Vele mensen kwamen met opmerkingen zoals; nu hoor je er echt bij. Je bent geen twintiger meer. Ja, nu mag je jezelf officieel volwassen noemen. En dan heb je ook nog de groep die zeggen: meid wat ben je nog jong. Een jaar vliegt zo voorbij. Nu sta ik graag even stil bij ‘de vrouw die ik ben geworden’. Wat heb ik tot nu toe geleerd?
Een hoop tegenslagen gehad vanaf twee jaar tot vandaag de dag. De dingen die je meemaakt vormen je. Het is alleen aan jezelf hoe je met het verdriet omgaat. Of je vindt dat jij het waard bent. Dat je niet steeds baalt van eerder gemaakte fouten. De cito-toets score was havo advies. De leraar zei: nee, Melany is van de praktijk dus vmbo kader is beter voor haar. Ik vond het wel best, school was toch niet mijn ding.
Niet weten wie je bent
Tien jaar lang had ik de typische droom van de meeste meisjes, namelijk; stewardess worden. Na drie maanden ben ik gestopt met de mbo opleiding want ik wist niet wie ik was. De zoektocht naar mijzelf duurde zo’n vier jaar. Ik begon later aan een hbo opleiding met de motivatie om achten en negens te halen. Dit gebeurde alleen niet. Een onvoldoende voor een tentamen of negatieve feedback op een opdracht maakte mij nog onzekerder over mijzelf. En onzeker was ik al want ik vond mijzelf afschuwelijk. Tijdens het studeren kwam ik mijzelf tegen. IK HEB ADD/ADHD. Ja, ik weet het 100% zeker. Zo ging ik naar de huisarts en een maand later kreeg ik de stempel. Oké en wat nu?
Verdwaald
Een jaar lang liep ik in een doolhof waarin ik de uitweg niet kon vinden. Een tornado in mijn hoofd die bleef razen, dagelijks een gevecht tegen de klok en ik voelde mij eenzaam. Ondanks de tijd die ik verloren ben aan het steeds stoten tegen dezelfde steen, ben ik blij met de persoon die ik ben. Mijn hart zit op de juiste plek. Geven maakt mij gelukkig. Mijn droom als ik dertig zou zijn (afgestudeerd psycholoog, getrouwd en gelukkig) heb ik jammer genoeg nog niet behaald. Wel kan ik zeggen dat ik nooit een plan B heb bedacht, omdat ik de superkracht genaamd: ‘nooit opgeven’ bezit.
Levenslessen van een dertigjarige vrouw aan de elfjarige Melany
Je voelt je vaak anders, maar weet niet waardoor je je zo voelt. Waarom je als laatste wordt gekozen bij gym is voor jou echt een mysterie. Je hebt ADHD, vandaar. Dat is niet te zien aan de buitenkant en kinderen van jouw leeftijd begrijpen toch niet waarom je bent zoals je bent. Nu hoef je niet meer zo lang te wachten om dit eindelijk te weten over jezelf. In een vriendschap ga jij er helemaal voor, maar niet iedereen is zoals jij. Er zullen mensen in je leven komen die misbruik maken van jouw zorgzaamheid, jou volledig leegzuigen en in een hokje willen stoppen. Je hebt er meerdere uitgeprobeerd maar je past in geen enkel hokje, want jij bent een mensen-mens. Sommige personen hebben hier wel eens last van omdat zij gewoonweg niet begrijpen wie jij bent. Onthoud heel goed dat dit niet jouw probleem moet zijn. Later in jouw leven zullen er een aantal mooie mensen op je pad komen die jou wel prachtig vinden, echt in jou geloven en willen helpen om een nog mooier mens te worden. Je hebt naast ADHD ook nog eens last van misofonie en faalangst. Het is vervelend maar je gaat niet dood. Er zijn ergere dingen die een mens kan hebben. Melany, iets wat je nooit mag vergeten..
Blijf wie je bent. Je bent goed genoeg.