Hoi, ik ben Melany, 33 jaar en geboren in Rotterdam. In 2016 kreeg ik officieel de diagnose ADD/ADHD. Een aantal jaar geleden begon ik aan de studie psychologie op de universiteit. Sinds de zomer (2022) werk ik als coach met jongeren. Als ik aan het werk ben, slik ik mijn ADHD medicatie bewust niet dagelijks. Wel slik ik medicatie als ik geconcentreerd moet leren, een tentamen heb of wanneer er veel op een dag gepland staat.

Sinds mijn diagnose schrijf ik over mijn leven met ADHD. Door mijn studie werd ik geconfronteerd met mijzelf en is mijn zelfkennis gegroeid. Ik ging mijzelf vragen stellen als: waarom vergeet ik zoveel? Waarom bedenk ik altijd al honderden scenario’s die mogelijk toch niet zullen plaatsvinden? Waarom ben ik na tien minuten een boek lezen al afgeleid? Waarom herinner ik weinig van vroeger?

Ik wist het zeker. Alleen stond het nog niet op papier. Sinds begin 2016 weet ik officieel dat ik ADD/ADHD heb. Zo ben ik vanaf het begin open geweest over het hebben van ADHD, want ik geloofde er heilig in dat dit mij verder zou brengen. Men begrijpt mij vaak niet en kan mij door mijn ADHD meestal niet peilen. Zo word ik dus snel raar gevonden. 

Zo voel ik mij al heel mijn leven. Onbegrepen, raar, een buitenbeentje.

Mijn doel is om bij onwetende mensen meer bewustwording te creëren en herkenning bij mensen met AD(H)D. Ik hoop door middel van mijn blog je te inspireren waardoor je je kwetsbaarder durft op te stellen, meer van jezelf gaat houden en je inspiratie vindt om je dromen te verwezenlijken.

Mijn grootste kracht is kwetsbaar durven zijn, en tegelijkertijd is dit een struikelblok

Niet iedereen zal je kunnen begrijpen of willen accepteren. Wat een ander van je vindt is niet belangrijk. Jezelf volledig durven zijn en accepteren, is het mooiste cadeau wat je jezelf kan geven. De stempel ADHD heeft mij na al die jaren eindelijk antwoord gegeven op het ‘anders denken en voelen’. Nu ik eindelijk weet waarom ik ben zoals ik ben, kan ik mijn gedragingen en gedachten beter relativeren. Dit heeft helaas ook een keerzijde. Er zijn momenten dat ik mij onbegrepen voel en huilend op de bank zit omdat die storm in mijn hoofd nooit meer zal verdwijnen. Eerder dacht ik dat ik de vijf fases van rouw door moest staan. Ontkenning, woede, onderhandelen, depressie en aanvaarden. En klaar is kees.

Nee, dit is geen proces of rouwfase.

Dit is mijn brein. Het hoort bij mij. Dit ben ik.