Een terugblik op 2016

Het jaar 2016, begon nogal hectisch. Na vijf jaar een relatie en een aantal maanden samenwonen werd mijn grootste nachtmerrie, werkelijkheid. Men zat in de knoop met zichzelf en helaas werd er een drastische keuze gemaakt onder de verkeerde omstandigheden. Ik had heel even enige medelijden met mijzelf. Waarom zag ik dit niet eerder aankomen? Ik kreeg die dag ervoor nog een kaartje met ‘ik hou zoveel van je’. Maar daar ga ik niet verder over uitwijken.
Een week later had ik eindelijk de diagnose die ik in januari had laten diagnosticeren. Iets wat ik zeker wist maar officieel vast wou stellen. ADD/ADHD was de stempel die ik kreeg. Ik wist van te voren dat ik nu een “cliënt” zou zijn en voor altijd in de computer zou staan met deze stoornis. En toch voelde het alsnog klote om die stempel nu eenmaal te hebben. Het deed mij veel meer dan ik mijzelf had voorgenomen. Maanden lang heb ik geworsteld voordat ik een manier had gevonden om mijzelf volledig te accepteren.
Langdurige telefoontjes met mijn moeder waarin ik weer in huilen uitbarstte dat niemand mij begrijpt en raar vind, onbegrip van vrienden en collega’s, mensen die ik heb moeten loslaten. Ik maakte daarnaast ook de keuze om mijzelf kwetsbaar op te stellen naar iedereen en te durven schrijven over mijn gevoelens. Tientallen keren op doktersbezoek geweest voor het controleren van mijn bloeddruk en gewicht, omdat ik ritalin begon te slikken. Soms een dag slechts 900 kcal binnen krijgen omdat je door ritalin weinig eetlust hebt. Werkloosheid en maanden thuis zitten, geen structuur kunnen aanbrengen en eindelijk na enkele jaren, drie keer uitgenodigd worden voor de baan die je graag wil en dan alsnog geen kans krijgen om jezelf te bewijzen in de praktijk.

Ervaren dat Tinder meer bedoeld is voor Netflix & chill (ahum, one nights stands zul je bedoelen) en dat een fatsoenlijke date niet meer standaard is. En aangezien ik daar niet van ben, 2016 voor mij een seksloos jaar is. Geleerd dat ik moet kappen met mensen helpen die het niet verdienen. Meerdere malen zakken voor je examens, honderden euro’s armer en een week voordat het nieuwe jaar begint alsnog je vereiste diploma op zak hebben om je baan te behouden. Blij dat ik nu eindelijk een plekje voor mezelf heb en na alle ellende nog steeds m’n mooie huis heb, en dat samen met mijn lieve oude dementerende poes. Al met al wat mijn allermooiste levensles in 2016 is geweest, is dat ik mijzelf volledig heb geaccepteerd en om die reden nog steeds geen moer aantrek van wat iemand van me vindt. Ok doei.

2 Comments

  1. Mooi geschreven en herken het is moet alleen wel nog op dat punt komen van het accepteren van m’n zelf hoe ik ben en gewoon … hebben aan de rest want dit ben ik like it or leave it. Op dat punt moet ik komen maar vind het dan lastig dat ik meschien sommige mensen moet laten vallen maar meschien is dat wel beter want denk dat je je moet omgeven met mensen die je laten groeien en steunen vind het nog steeds lastig deze mentale zoektocht maar we komen er wel. Vooral zo door gaan mel. Heel interessant en leerzaam.

    1. Ik snap wat je bedoeld en voelt. Dit is een moeilijke lange weg en zal altijd een lastig proces blijven. Hier zal ik de komende weken vooral de focus op leggen in de blogs.

Leave a Comment

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.