Dissociatieve amnesie

Mijn langetermijngeheugen is zwaar klote. Alsof ik gaten heb in mijn geheugen. Er zijn een aantal dingen die een grote impact op mij hebben gehad, dat deze beelden zich ongevraagd blijven herhalen. Langzamerhand neemt dit nu eindelijk af. Hopelijk verdwijnen deze herinneringen ooit nog eens voorgoed. Ik ben benieuwd of er nog meer mensen zijn die met ditzelfde dilemma zitten. Om mij heen hoor ik mensen over vroeger praten. Ze weten de details te benoemen en kunnen het moment en zelfs het gevoel voor zich halen. Ik twijfel dan aan de werking van mijn korte en langetermijngeheugen. Hierdoor word ik onzeker over mijn kunnen en begrijp ik totaal niet waarom ik mijn herinneringen niet voor mij kan halen. Zouden ze dan niet zijn opgeslagen? Ik ben bang van niet..

Werking van het langetermijngeheugen

Tijdens mijn studie heb ik veel geleerd over hoe herinneringen worden opgeslagen en weer kunnen worden opgehaald. Hoe ons brein informatie verwerkt en ervoor zorgt dat je zoveel kan onthouden is bijzonder. Kun je je voorstellen dat we anders iedere dag opnieuw, onszelf weer moesten uitvinden. Van praten tot fietsen en het onthouden hoe je je werk goed moet uitvoeren. In zoverre werkt mijn brein dus prima, want dit gaat wel goed. Ons geheugen slaat informatie op door hulp van onze zintuigen. Als je iets opschrijft, hardop leest en blijft herhalen is de kans veel groter dat je dit zal onthouden.

Zelfbescherming

Iedereen vergeet wel eens wat voor dag het is, raakt iets kwijt of vergeet een afspraak. Maar wanneer het op herinneringen aankomt… kan ik serieus niet ontdekken wat er mis is met mij. Zou mijn langetermijngeheugen dan ontzettend selectief zijn? Of is het een afweermechanisme? Dat mijn hersenen het allemaal heeft weggestopt ter bescherming?

Herinneringen worden opgeslagen in toegankelijke gebieden van de hersenen, zoals de cortex. In een staat van grote stress ontstaan er hoge GABA-waarden in de hersenen en worden herinneringen vooral opgeslagen in de subcortex. Bij extreem hoge GABA-waarden herleidt ons geheugen nieuwe herinneringen naar het onderbewustzijn. Daarom kunnen we de herinneringen niet vinden op de locatie waar ze normaliter worden opgeslagen. Sommige mensen met dissociatieve amnesie vergeten er een aantal en anderen herinneren zich zowat hun gehele jeugd niet meer of vergeten gebeurtenissen zodra deze zich hebben voorgedaan.

Traumatische herinneringen

Negatieve ervaringen hebben een grotere impact op ons en worden veel sneller opgeslagen in ons geheugen. Negativiteit bias is ontstaan in de evolutie. Het heeft onze voorouders geholpen om in risicovolle situaties goede beslissingen te nemen, waardoor de kans op overleving groter werd. Hierdoor is onze hersenstructuur aangepast en zorgt dit ervoor dat we meer aandacht besteden aan negatieve informatie.

Er zijn een aantal herinneringen die mijn brein wel belangrijk genoeg vond en deze spelen zich dan ook op willekeurige momenten af. De zitplaats waar mijn moeder en ik zaten te wachten tot mijn vader binnenkwam voor het twee-urige bezoek. Deze verplichting vond ik echt verschrikkelijk. Het moment dat ik als negenjarig meisje samen met mijn vriendinnetje buitenspeelde en door een oude man werd aangeraakt. Dat moment dat ik mijn kleine broertje zijn slaapkamerdeur opengooide en de buurjongen mijn broertje zag kietelen. Hij schrok van mijn inval en ik keek hem diep in zijn ogen aan. Mijn intuïtie speelde direct op en liet me voelen dat hij met verkeerde dingen bezig was. Het moment dat ik op mijn vader zijn begravenis kwam en dat niemand het fatsoen had, om mij te condoleren. 

Verloren in een doolhof

Ik weet niet wat zo goed wat ik hiermee aan moet. Bijna geen enkele herinnering kunnen ophalen maakt me onzeker, verward en verdrietig.

Het leven krijgt meer betekenis wanneer je je realiseert dat je een moment nooit opnieuw zal beleven. Vooral als je zo’n geheugen hebt, dat bijna niets belangrijk gevonden wordt.