De grootste confrontatie met mijzelf

Na enige tijd tijdens mijn hbo-studie kwam ik er helaas achter dat ik ADD/ADHD heb. Ik dacht toen ik de diagnose eenmaal had, de studievertraging nog wel in te kunnen halen. Doordat ik eindelijk een hulpmiddel kreeg. Medicatie. Drugs. Rotzooi. Maar op dat moment was ik er heilig van overtuigd dat het mijn redding zou zijn. Inmiddels had de faalangst zich al diep in mij genesteld.

Mijn vorige relatie van vijf jaar liep begin 2016 ten einde, en een week later had ik mijn diagnose. De diagnose na 26 jaar krijgen was toch pijnlijker dan ik mijzelf had voorgenomen, gezien ik eindelijk wist waardoor ik mij al mijn hele leven anders voelde. In dit hele proces waar overigens nooit een einde komt, ben ik nog harder geconfronteerd met mijzelf dan ooit tevoren. De reacties van mensen om mij heen waren ook niet altijd leuk om te horen, ook al beweer ik altijd dat de mening van anderen niet belangrijk is.

De beginfase van het gebruik van medicatie ging moeizaam. Er waren nachten dat ik niet sliep. Dagen dat ik bijna niets kon eten door de misselijkheid. Tot zelfs een onbewuste overdosis. Ik interpreteerde de dosering verkeerd en zo slikte ik vijf keer meer dan de hoeveelheid die ik moest slikken. Dit was in de eerste acht maanden na de diagnose om de juiste dosering te bepalen.

Voor het eerst in mijn leven was ik echt alleen. Zelf de huur moeten bekostigen, het huishouden draaiende houden en iedere dag weer voor mijzelf koken. Hier moest ik enorm aan wennen. Koken heb ik namelijk altijd voor anderen gedaan. Nu was er niemand meer die zei dat ik lekker had gekookt.

Het alleen zijn was een wens die ik altijd al koesterde. In een hectisch en groot gezin kon ik mijn rust niet vinden en trok ik mij terug in mijn slaapkamer. Nooit zat ik gezellig op de bank.

Omdat ik de oudste ben van een gezin met vier kinderen waarin er veel is gebeurd, heb ik vanaf mijn elfde al geleerd om zelfstandig te zijn. Mijn moeder moest mij alleen wel altijd helpen met het opstaan omdat ik zo ontzettend moe was. Op mijn dertiende kreeg ik Pfeiffer en lag ik drie maanden in bed. Op het voortgezet onderwijs kwam ik bijna elke dag te laat en was ik vaak ziek. Ik had er gewoon geen zin in. De lessen vond ik saai. Behalve tekenen en dansles. Hierna ben ik begonnen aan een mbo opleiding omdat ik tien jaar lang de droom had, om stewardess te worden. In het eerste jaar ben ik gestopt op de middelbare school, omdat ik niet wist wist ik was. 

Het heeft een aantal jaar geduurd voordat ik wist wat mijn echte ambities in het leven zijn. De grootste reden hiervan is omdat er verschrikkelijke dingen zijn gebeurd met beide mijn autistische broertjes. Op mijn elfde voelde ik ontzettende woede. Op mijn zeventiende werd ik wederom overvallen met pure haat. Twee verschillende levensjaren, omgevingen en daders. Toeval bestaat niet zeggen ze. En alle mensen die je spreekt, weten je zo goed te vertellen dat alles gebeurt met een reden. Elke dag stelde ik mijzelf de vraag: waarom? Wat is die reden dan? Er kan geen reden zijn. Dat bestaat niet. Deze nachtmerrie zal zich namelijk keer op keer in hun hoofd blijven afspelen.

De intense haat heb ik weten weg te stoppen. Na enige tijd voelde die haat als een gevangenis, en heb ik tijdens deze moeizame reis uiteindelijk mijn weg gevonden. Met deze levenservaring ben ik begonnen aan mijn studie. Ik had mijzelf toen al voorgenomen om na het behalen van mijn Propedeuse, naar de Universiteit te gaan. In het begin begreep ik totaal niet hoe je moest schrijven en leren op hbo-niveau. Met als gevolg onvoldoendes en negatieve feedback op mijn ingeleverde opdrachten. Leren ging niet goed, omdat ik mij niet kon concentreren. Hierdoor weer slechte cijfers als gevolg. Deze oorzaak heeft er ook nog eens voor gezorgd, dat faalangst zich in mijn hoofd heeft kunnen ontwikkelen. Door faalangst ging ik alleen nog maar meer uitstellen.

Meer tijd en geld heb ik in mijn studie moeten stoppen door ADHD en faalangst. Doordat er in de studie Psychologie veel aandacht wordt besteedt aan zelfreflectie, wist ik mijzelf te diagnosticeren. Ik kon mijn vinger eindelijk op de zere plek leggen en zo ontstond er een nieuwe ontdekkingsreis. Beetje bij beetje leerde ik om mijzelf beter te begrijpen. Met medicatie kan ik nu beter leren en heb ik enkele manieren gevonden om de stof iets beter te kunnen onthouden.

De faalangst daarentegen is er nog. Iedere dag opnieuw, vecht ik tegen dit monster. Er komt ooit een dag dat ik dit monster zal verslaan. Ondanks de tijd en moeite die ik in mijn studie heb gestopt, kan ik de studie niet afmaken. Hier was ik al een lange tijd bang voor. Nu ik alleen woon, heb ik een bepaald inkomen nodig om alles te kunnen betalen. Daardoor is er geen mogelijkheid om naast mijn werk ook nog stage te lopen.

Het voelt voor mij als falen. Maar falen is een illusie. Ik heb nu meer inzicht gekregen in wie ik ben en wat ik wil bereiken. Door deze ervaring weet ik nu wel dat ik ADHD heb. Anders had ik het waarschijnlijk nog niet geweten.

Dit is ook de reden waarom ik dit schrijf en openlijk met jullie allen deel. Omdat het zo ontzettend confronterend is. Ik probeer mijn weg te vinden om wel trots te kunnen zijn op mijzelf. Ik heb mijzelf ingeschreven voor de Open Universiteit en heb vrijstelling aangevraagd. 

Een nieuw begin..

Of een vervolg op mijn eerdere start.

10 Comments

  1. Dank je voor delen van je persoonlijke verhaal Melany,

    Faalangst zo herkenbaar. Ik denk dat de gevolgschade van AD(H)D erger is dan de diagnose zelf. Althans zo ervaar ik het. Ik was 44 toen een psychiater de diagnose stelde. Al die gevechten die je levert en nu weet waar het vandaan komt. En ja de omgeving. Mijn ouders weten het maar doen er niets mee. Ze praten er niet over, dan is het net alsof het er niet is. Een paar goede vriendinnen die weten hoe ik nu als persoon in mekaar zit. En houden van me zoals ik ben. Daar hoef je het ook niet meer uit te leggen en dat is relaxt. Melany, alleen komen te staan na 5 jaar. Dat is ook heftig. Een verbroken relatie is sowieso emotioneel. Sterkte met alles, en ja we blijven geloven in onszelf. Dat is de sleutel….liefs,

    1. Bedankt voor je openheid en fijn dat je reageert Sterre.

      De gevolgschade is vele male erger dan de belemmeringen die AD(H)D ons geeft. Wisten we het eerder, hadden we eerder medicatie kunnen gebruiken. Dan hadden we eerder onszelf kunnen accepteren, beter begrijpen waarom we bepaalde gedragingen vertonen en hoe daarmee om te gaan.

      Wat fijn dat je goede vriendinnen hebt die je geweldig vinden om wie je bent. Zo hoort het ook. Je hebt een hart van goud en alleen de juiste mensen zullen dat zien en daar geen misbruik van maken.

      Je ouders zijn waarschijnlijk star, omdat bij het toegeven/accepteren ze het teveel bij zichzelf gaan zoeken. Dat is jammer. Probeer dat om die manier te zien en er gewoon lekker op een open manier over durven praten. Confrontatie is nodig en hierdoor zullen je ouders vanzelf inzien dat het is zoals het is en dat het niet verzonnen is. Ze zijn van een andere generatie en geloven in andere theorieën. Dat is voor nu klote. Print desnoods deze blogs uit en laat het ze lezen. Niet iedereen is goed in het omschrijven van hun gedachtegang en gevoel. Maar daar help ik je graag bij. xxx

      1. Dank je lieve Melany,

        Zo fijn als er iemand meedenkt en voelt. Voorlopig leg ik niets meer uit. Eerst leren in mezelf om dingen te accepteren, zonder dat ik goedkeuring of afkeuring van andere mensen krijg. Sterkte met je kat. liefs Sterre xxx

  2. Hoi Melany,

    ik stuit nu voor het eerst op jouw site en heb nu een aantal blogs gelezen (onder andere op ADHD positief).
    Ik herken veel van wat je schrijft. Ik ben bijna 21 jaar en heb sinds dit jaar de diagnose ADD gekregen. Ik ben mezelf er nu ook meer in aan het verdiepen en vind het fijn om jouw blogs te lezen. Helpt voor mij bij een stukje zelfacceptatie. Dat is af en toe nog erg lastig omdat de omgeving soms erg onbegripvol is.
    In mijn studie wordt er ook veel aandacht besteed aan zelfreflectie en hoe je bent als persoon. Dat is soms zo confronterend. Ik heb sinds dit jaar studievertraging. Het geeft rust maar kost inderdaad wel meer tijd en geld.

    Hang in there and keep it up!
    Ik probeer hetzelfde te doen 😉

    1. Hi Vee, wat fijn dat je je ervaring deelt. Ontzettend mooi om te lezen dat je je herkent in de blogs. Studievertraging is frustrerend, maar gelukkig ben je goed bezig met zelfreflectie en dus ook met het accepteren van je volledige ik. Dit zal je uiteindelijk helpen met het bereiken van je doelen en lekker in je vel zitten. Hou vol en geloof in jezelf!

      Liefs, Melany

Laat een antwoord achter aan Mama Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.