Bloed is niet dikker dan water

Het verbreken van vriendschappen of relaties kunnen heel moeilijk zijn omdat je elkaar al zo lang kent, je genoeg mooie dingen samen hebt meegemaakt of omdat je zelfwaarde laag is. Het verbreken met familieleden is een van de moeilijkste beslissingen die we in het leven hebben, omdat we geconditioneerd zijn om te geloven dat zodra de band met ‘familie’ wordt beëindigd, je een slecht mens bent. 

Familieleden zullen je proberen schuldig te laten voelen of kunnen je beschuldigen van het breken van de familie. Het duidelijk aangeven van mijn grenzen is moeilijk, maar ik moet wel uit zelfrespect.

De persoon speelt het slachtoffer en probeert andere familieleden tegen jou op te zetten. Ze misbruiken hun emoties om andere familieleden te manipuleren. Ze vertellen leugens, verhalen waar ze steeds het slachtoffer zijn. Ze noemen je voor het eerst in je leven, egoïstisch en proberen je slecht over jezelf te laten denken. ‘Zo ben jij niet’, ‘Dit is niet wie jij bent’.

Soms zijn familieleden niet altijd gezonde mensen, en als deze mensen geen familie waren, zouden we ze nooit kiezen om deel uit te maken in ons leven. Dus om die reden vergeven we vaak de fouten van de ander omdat het je familie is. Je kan dit jaren lang volhouden en mensen blijven vergeven. Maar wanneer de denkwijze over een bepaald belangrijk aspect, niet dezelfde is als die van jou.. kan dit een reden zijn om te moeten kiezen om te stoppen met de omgang.

Het nastreven van mijn drijfveren is een carthartische en pijnlijke reis. Woede, verdriet en uiteindelijk acceptatie. Hoe je je voelt is belangrijk en dit is de reis die ik kies. Een reis waarin ik voor het eerst kennis ga maken met mijn ego en zal omarmen.

En in alle eenzaamheid en pijn, weet ik dat ik gekozen heb voor mijn eigen weg. 

6 Comments

  1. Hi Melany, ik lees met veel interesse je blog. Ook als ADDer interessant. Daar spelen dezelfde zaken in hart en hoofd. Familie. Ik begrijp je zo goed. En wat beschrijf je het goed. Ik sta ook op het punt om me terug te trekken uit familie. Voor mij is er nog een tussenstap. En dat is mijn mond opendoen. Die mensen (ouders en zus) hebben totaal geen idee hoe verdrietig of boos ik over hun kwetsende uitspraken ben. Het is zoals je schrijft. Mensen maar keer op keer vergeven omdat het familie is. En ja, in daily life zou ik ze echt niet hebben uitgezocht. (zij mij waarschijnlijk ook niet, dat is ook eerlijk). De Engelsen noemen dit zo mooi Toxic relationships leave them behind. Ook schuilt er een stukje ongeloof in mij, dat ik me niet kan voorstellen dat mensen zo onempathisch kunnen zijn. Manipulerend om zichzelf beter te voelen. Of hun waarden en normen erin te stampen. Ik ben nu 49 en begrijp nu, dat door deze brainwash, ik me niet zelf heb kunnen ontplooien. Jij wel Melany? Dank je voor je blog…..

    1. Bedankt voor je openheid en mooie woorden Sterre. Dat doet mij erg goed. Het is ook ontzettend bizar te moeten accepteren dat mensen egoïstisch zijn, terwijl je dat zelf niet bent. De eigenschappen zorgzaamheid en empathisch zijn bij ons mensen met AD(H)D al heel erg aanwezig. De mensen die deze eigenschappen niet hebben maken hier helaas ook vaak misbruik van. Waaronder familie. Door deze eigenschappen zijn we ook nog eens geneigd om onszelf volledig weg te cijferen omdat we het moeilijk vinden om nee te zeggen. Ook vinden we het lastig om prioriteiten te stellen. Oorzaak -> gevolg. Ook ik heb mezelf niet volledig kunnen ontwikkelen op bepaalde vlakken. Maar wat niet is, kan nog komen. Ik maak nu in korte tijd enorme stappen vooruit. In de afgelopen 2 jaar heb ik twee langdurige vriendschappen verbroken, een relatie van 5 jaar achter de rug en veel hectiek in het gezin. Jezelf op de eerste plaats zetten, nee zeggen tegen mensen die het niet verdienen en mensen durven loslaten zullen de leerdoelen zijn.
      Morgenochtend komt er een nieuw schrijfsel online en zal je denk ik ook interessant vinden. X

  2. Een beslissing die van jou is en respect afdwingt. Herkenbaar ook. Weet wat voor jou belangrijk is. Je kan ze individueel een brief schrijven en niet versturen. In boosheid is het lastig om te beleven; wat was is niet meer.
    Met wat afstand en inderdaad jouw grens aangeven; keer op keer, wordt het ook duidelijker waarom je die keuze hebt gemaakt, zoals jij het wil.
    Succes sowieso.

    Mooie titel van je blog!

  3. Dit komt zo bekend voor Melany. Jarenlang heeft mijn moeder mij van alles aangepraat maar ben er (helaas) onlangs pas achtergekomen dat alles wat ze doet gedaan wordt om totale controle over mijn leven te hebben. Zij heeft een half jaar geleden afstand van mij genomen omdat ik niet deed wat zij vond dat goed was. Nu probeert ze het weer te lijmen maar nu ik weet hoe het zit wil ik dat absoluut niet meer.

    Ik ben er onlangs pas achtergekomen dat ik adhd heb. Was altijd anders dan anderen maar wist nooit waarom. Mijn moeder heeft het vermoeden wel gehad maar wilde dit niet laten testen omdat mensen haar dan raar aan zouden kijken. En dan ben ik degene die egoïstisch zou zijn…..

  4. Fijn dat je nu eindelijk antwoord hebt gekregen op de vragen die je altijd al had. Nu kan je verder aan jezelf werken en daar zal ik je met mijn blogs graag bij willen helpen.

    Het is heel logisch dat je mag verwachten dat mensen empathisch zijn en niet hun eigen onzekerheden projecteren op een ander. Helaas komt dit overal voor. In de familie, je partner en op de werkvloer. Van je eigen moeder verwacht je natuurlijk dat ze je altijd steunt in de keuzes die je maakt en er alles aan doet om je het gevoel te geven dat ze trots op je is. We vergelijken onze eigen moeder uiteraard ook met andere moeders, zoals die van onze vrienden. Het is lastig om je te moeten beseffen dat je moeder ook als kind bepaalde dingen heeft moeten meemaken en hierdoor is gevormd. denk bijvoorbeeld aan alcoholistische ouder(s), fysieke of geestelijke mishandeling, en een negatief zelfbeeld.

    Jezelf op de eerste plaats zetten is het mooiste cadeau wat je jezelf kan geven. Als je eenmaal voor jezelf duidelijk je grenzen weet en deze durft aan te geven, dan is het aan jou als men hier geen rekening mee houdt. Het zou zonde zijn om het volledige contact te verbreken. Ik ben mijzelf hier ook bewust van. Geef het wat tijd en geef duidelijk aan hoe jij erover denkt. Beetje bij beetje kan je het contact weer oppakken en dan tot een bepaalde hoogte. Af en toe een belletje of een WhatsApp berichtje is al goed om de verstandshouding enigzins in stand te houden. Het zal nooit worden hoe je het liever had gehad. Maar het is zoals het is. Het enige wat je kan doen in deze relatie, is er alles uithalen om jezelf te ontwikkelen op de punten waar je altijd moeite mee had.

    Bedankt voor je verhaal. Dit waardeer ik.

Laat een antwoord achter aan Melany Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.